سی و شش سال شعار!

تا پیش از وقوع این انقلاب ننگین اسلامی،مدعیان و دلسوزان ایران  آنچنان سر و صدایی راه انداخته بودند که استعمار در همه ساختارهای سیاسی،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی ایران دست اندازی کرده است و وای و بیداد... که گویی آنها قصد دارند با آمدنشان ایران را به یکباره تبدیل به یک ابرقدرت سیاسی و اقتصادی جهان کنند!از تشدید وابستگی اقتصاد ایران به دنیای خارج تحت عنوان پیروی از الگوی توسعه برونزا و الگوی مصرف برونزا گفتند،اینکه در زمان پهلویان استعمار تا عمق ساختارهای سیاسی،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی کشور نفوذ کرده است، از اینکه در دوران پهلویان کشور تحت وابستگی به نوسانات قیمتی نفت و آن هم به خواسته و فرمان قدرتهای نواستعماری اداره می شود و در نهایت از به تاراج رفتن ثروت و فرهنگ ایرانیان در آن دوران می گفتند!در آن دوران بهترین کالاها و خدمات ارائه شده برای مردم وارداتی کشورهای پیشرفته و صنعتی و از جنس درجه یک بودند و هر چند وجود آنها در کشور مانع رشد بخش تولید داخلی شده بود ولی در دوران کنونی در نظام ولایت فقیه نیز همان کالاها و خدمات خارجی به میزان بیشتر وجود دارند ولی با این تفاوت که جنسهای درجه سوم به پائینش وارد کشور می شوند.در آن دوران اگر بخش تولید داخلی کشور توان رقابت با بخش تولید خارجی و وارداتی را نداشت ولی با این وجود در مقطع کنونی نیز بخش تولید داخلی با ورشکستگی و سرخوردگی بیشتری مواجه می باشد!در اینجا این پرسش مطرح می شود که شرایط امروز بخصوص شرایط اقتصادی و روند توسعه کشور با دوران گذشته چه تفاوتی کرده است؟!نه اینکه در دوران کنونی و در نظام ولایت فقیه وابستگی اقتصادی ما تحت عنوان به اصطلاح  تبعیت از الگو و مدل توسعه برونزا تشدید شده است که همین ترس و وحشت مقامات نظام ولایت فقیه از آثار سوء و منفی کاهش قیمت جهانی نفت بر روی اقتصاد ایران از نشانه های بارز تشدید این وابستگی می باشد و اگر ما واقعا بخش تولید داخلی پر رونق و رشد اقتصادی چشمگیری در این سی و شش سال سپری شده از عمر این نظام داشتیم پس چرا در مقطع کنونی با کاهش قیمت نفت تنمان به لرزه در آمده است و برای افزایش قیمت نفت التماس و خواهش کشورهایی همچون عربستان را می کنیم؟!ترس و لرز مقامات این حکومت  از کاهش قیمت جهانی نفت خود گواه بر این واقعیت دارد که در این سی و شش سال شعار کار و فعالیت چشمگیر و اساسی در زمینه رشد و توسعه اقتصادی کشور صورت نگرفته است و منابع اقتصادی طبیعی و ذاتی کشور بیش از پیش  به هدر رفته است.